Op weg naar Santiago de Compostela laatste deel

Hierbij de allerlaatste keer dat wij van ons laten horen. Als klapper op de vuurpijl nog de kleinzoon van Joke en Kees Tieme zoon van Renske en Bert Jan geboren op zondag 19 sept.

In totaal 37 dagen gefietst met daarin 4 rustdagen. Gemiddeld per dag met de fiets 77 km en 5 uur fietsen per dag.
de afstand Hoogland Santiago was 2517 km en in totaal 2607 gefietst.

1 sept Mansilla de Los Mulas naar Hospital de Orbigo 55 km

Vandaag niet zo vroeg op omdat er weinig km gepland zijn voor vandaag. Dit ivm de planning van de komende dagen, wat weer te maken heeft met de locatie van campings (hoezo Prosto tak?).
Na het ontbijt in de plaatselijke kroeg om 9:00 uur weg. De gekookte eieren voor het ontbijt moesten nog even mee. Leon konden we nu omzeilen, lekker rustig door de landerijen ipv het drukke Leon. Het is ook nog eens 15 km korter. De eerste heuveltjes kwamen in zicht. Bij een oversteek van een rivier besloten we het naast liggend voetpad te nemen, omdat de brug heel erg smal en lang was. De rijplaten op het voetpad lagen los en bij het oversteken hoorden we regelmatig harde klappen, als we er met de fiets overreden. Gelukkig bereiken we veilig de overkant. Na het oversteken van een viaduct kwamen we ineens in een groot wijngebied aan. Het wijngebied heette Pardevalles en in de wijnstad Valdevimbre hebben we koffie met tortilla de patatos gegeten. Daarna op weg naar de camino die we deze dag een stuk zouden volgen. Het mysterie van de lege ooievaarsnesten werd in Villar de Mazarife opgelost door de koster van de kerk.
Het blijkt dat de ooievaars in augustus vertrekken en deze weer terug keren in februari.
In de plaatselijke auberge ook nog een cello gehaald. De laatste kilometers waren over de camino, dit keer een wandelpad vol met keien en gaten, niet echt geschikt voor onze fietsen, maar leuk om eens te doen. Gelukkig maar 5 km van deze camino en om 12:30 uur bereikten we Hospital de Orbigo een klein plaatsje met een enorme oude brug over de rivier. Helaas stond deze brug in de steigers. Bij de plaatselijke bakker lekker brood en een taartje gehaald. Samen met de eieren die geheel door elkaar waren geschud op de camino alles lekker opgegeten. Na het opzetten van de tent en een douche de plaatselijke kroeg verkend. Een leuk dorpje met een zeer fraaie auberge.

2 sept Hospital de Orbigo naar El Acebo 61 km

Om zeven uur opgestaan. Het was nog echt donker, maar gelukkig gaf de campingverlichting zicht in de duisternis. Rustig ingepakt en ontbeten. Bij vertrek kon Gerard zijn hoofddoek (die onder de helm gedragen wordt) nergens vinden. Gisteren had hij deze doek samen met de andere wielerkleding nog gewassen en opgeruimd, maar waar? De eerste 20 km naar Astorga gingen probleemloos door vlak land en slaperige dorpjes met in de verte wat heuvels. Astorga kwamen we binnen via een korte maar heel steile klim. Tegenover het Palacio van Gaudi koffie gedronken en bij de kathedraal een sello gehaald. Verder ook vast de lunch ingekocht, omdat er onderweg niets te krijgen zal zijn. Na Astorga begon de weg langzaam te stijgen. Pas echt na Castrillo de Polvazares, een geheel in oude stijl gerestaureerd dorpje. De volgende 27 km gingen voortdurend omhoog met percentages van 5 – 7 %. Op zich met onze verkregen conditie goed te doen. In El Ganso, een middeleeuws dorpje, vrijwel geheel stil maar met een albergue (waar we een sello haalden), aten we de lunch op in het portaal van de St.Jacobskerk, die op slot was. Na El Ganso klimt de weg gestaag verder en de bosjes worden schraler en lager met heide. We zien ook een schaapskudde in de diepte voorbij trekken. Het uitzicht wordt steeds imposanter met hogere met bos en lage struiken begroeide heuvels om ons heen. De weg is heel rustig en smal, af en toe een auto, maar wel veel wandelaars. In Rabanal del Camino pauzeren we even en drinken wat. Verder naar Foncebadon, weer 300 m hoger en 6 km verder. Steeds lager worden de struiken en bomen en langs de weg verschijnt brem. Foncebadon is vrijwel geheel vervallen, op een paar albergues na. Ook hier halen we een sello. We ontmoeten een Nederlandse vrouw die in Spanje woont. Na het gesprek gaat zij verder met de auto en wij met de fiets. Op naar het Cruz de Ferro, 75 m hoger op 1500 m. Het is een steile klim tot 10%. Bij het Cruz ontmoeten we opnieuw de vrouw met de woorden “ zijn jullie er nu al?”. Zij maakt een foto van ons bij het kruis en belooft het die avond via de e-mail toe te sturen aan ons mailadres. Heeft zij op ons gewacht? zo vragen wij ons af. We maken nog een foto van de door Kees geprepareerde kussensloop met namen van Joke en de kinderen met aanhang erop. Hij legt een steen met wensen neer en samen werpen we de steen waarop Janja en Karin een wens geschreven hebben. Dan verder, eerst iets dalen en dan weer klimmen 10 tot 12% tot de pashoogte van 1510m, de Iragopas. Dan begint de echte afdaling over de smalle weg met een fantastisch uitzicht. We zien in de diepte o.a. Ponferrada en een zo lijkt het kleine elektriciteitscentrale. Aan deze kant ziet het er opeens uit als een echt berglandschap, wel begroeid maar veel grimmiger met hoge toppen. Snel zijn we in El Acebo op 1150 m. Een heel oud mooi dorp waar de weg heel erg versmald en dwars door het dorp heen loopt. Volgens een bord zijn we nu in de streek El Bierzo. In een albergue vinden we onderdak, waarna er tijd is voor een Jetze.
Vandaag is de trouwdag van Kees en Joke. Daarom trakteert hij vanavond op diner.

3 sept El Acebo naar Alto do Poio 1335meter hoog 84 km
Om zes uur wakker door vertrekkende wandelaars, deze gaan vroeg weg maar of zij wat zien van de omgeving is de vraag want het is nog donker. Wij gaan eerste lekker ontbijten met boccadilo’s met kaas en jamon en een lekkere bak koffie. Wij beginnen vandaag met een mooie afdaling richting Ponferrada lekker 26 km lang. Langs fraaie vergezichten, mooie doorkijkjes, veel groen, bossen en weinig akkers maar ook koud. Vlak voor Ponferrada de eerste kleine klim, als voorbode voor het grote werk in de middag. Even de stad in langs de mooie Tempeliersburcht uit de twaalfde eeuw en gesproken met een Vlaamse schone die blij was weer eens Nederlands te spreken Na eerst een sello gehaald te hebben vertrokken we richting Villafranca del Bierzo. Rustig klimmend door wijnvelden. Villafranca een klein stadje maar wel vier kerken en een groot castillo.
Op de plaza Major de lunch gekocht en na het halen van de sello in de Santiagokerk uit 1186 ( die met de poort der vergeving) op weg naar de laatste berg van die dag. De afstand naar Alto do Poio is 42 km en begint rustig via de oude snelweg. De eerste 15 kilometers rustig 1 a 2 % omhoog net naast de nieuwe snelweg en we werden vergezeld door de vele wandelaars, want de camino loopt langs dezelfde weg. We fietsen door een beboste smalle kloof van de rio Valcarce. Hoge bergen om ons heen. Langs een paar dorpjes. Na Ruitelan wordt de weg smaller.Na Las Herrerias begon de echte klim van 12 km, eerst 7 % en de laatste 2 km 9/10 %.
Moe bereikten we om 14:30 uur Puerto Pedrafita op een hoogte van 1100 meter en helaas er was geen camping te vinden of was het die parkeerplaats met in het midden een soort was/douchehok. Na enige tijd besloten we verder te gaan op weg naar Cebreiro op een hoogte van 1310 meter. De klim van 2,5 km van 9/10 % was heftig en voelden we beiden in onze benen, bijna boven werden we binnen geschreeuwd door een groep wielrenners die wachtten op de laatste wielrenners van hun groep. In het dorpje bleek alles bezet te zijn door wandelaars die al vroeg binnenkomen en die verder die dag gaan feesten. Helaas moesten we verder richting Hospital, waar een albergue en een camping moesten zijn. Na een korte afdaling en een kleine klim kwamen we aan in Hospital waar de albergue werd verbouwd en de camping nergens was te vinden. We besloten maar te kijken of er op de Alto do Poio wel plek was. Hiervoor kregen we als cadeau nog een slotklim van 2,5 kilometer van 7-8 %
Om 16:30 uur bereikten we op 1335 hoogte Alto do Poio en de albergue en hier was nog plek voor ons. Echt fris was het niet, de bedden waren gammel en slecht twee wc’s en douches voor 35 man/vrouw. Het pelgrimsmenu was wel lekker al was de keuken niet echt schoon. Plots stond de oude vrouw die we steeds inhaalden ook weer voor onze neus, ook zij kon onderweg geen onderdak vinden. Ze was begonnen in Tours en kwam uit Pijnacker. Om half tien slapen tussen de snurkers die je ‘s-nachts wakker houden en weer opstaan om 5:00 uur om in het donker te lopen en je dan weer wakker maken. Gelukkig morgen een fraaie afdaling.

4 sept Alto do Poio naar Portemarin 60 km
Doordat de wandelaars al vroeg opstaan, waren we deze ochtend ook vroeg wakker. We gebruikten de extra tijd om ons dagboek bij te werken. Daarna nog een boccadillo gegeten. Vlak voor acht uur arriveerden de eerste wandelaars alweer, waarschijnlijk vanmorgen vroeg vertrokken uit Cebreiro. Moe ploffen ze neer op het terras om te drinken en te rusten. Voor ons het sein om te vertrekken. We beginnen gelijk met de afdaling, eerst nog rustig met zelfs nog wat klimmen, maar dan vol naar beneden. Het is onbewolkt maar koud. Vooral de vingers hebben te lijden van de kou en het remmen. De afdaling duurt ongeveer twaalf km. Daarna gaat het alleen maar op en neer. Het lijkt wel alsof er geen vlakke stukken zijn, behalve in sommige dorpjes en stadjes. In Samos, een stadje gelegen in een groene vallei langs een riviertje met een enorm kloostercomplex uit de elfde eeuw, drinken we koffie en halen onze eerste sello. Na vertrek blijkt het buiten het stadje opeens mistig te zijn. Jammer want zo hebben we geen enkel uitzicht. De mist is zelfs zo dik dat we ons licht maar aandoen om beter gezien te worden. Van de lopers zien we ook niet zoveel, zij gaan vooral door de dalen en bossen. Af en toe zien we ze als ze de weg oversteken. In Sarria, een stad vol flats, lunchen we op de stoep van een oude kapel. Daarna weer klimmend verder over een mooie weg. Pas bij Paradela, 10 km voor Portomarin, is de mist weg en rijden we in de zon. We zien een mooi heuvelachtig landschap met bossen. Iets verder trekt het toch weer dicht, maar vlak voor Portomarin breekt de zon definitief door. Vanuit de heuvels zien we een bijna leeg stuwmeer met een zielig stroompje. Vlak voor de brug naar Portomarin komen opeens de lopers mannetje aan mannetje uit de bossen gelopen en over de brug. Wij ook. Aan de overkant gaan de lopers een trap op en zo het stadje in. We kijken er even naar. Dan zien we het bord dat naar de camping verwijst. Eerst nog een steile korte klim, daarna over een ruw wat golvend pad. De camping blijkt mooi ruim te zijn met bomen gelegen boven het stuwmeer. We boeken gelijk ook voor het avondeten, dat twaalf euro p.p. kost.
Na de eerste Jetze zetten we de tent op, doen nog even de was, douchen en lopen dan terug naar Portomarin. Het is nog een fikse wandeling en het is inmiddels flink warm geworden. In de stad is het heel druk. Overal staan oude auto’s en oude motoren, scooters en een enkele bromfiets. Het blijkt dat er een rally geweest is en dat er ’s-avonds een feest is met veel muziek. We drinken wat (natuurlijk een Jetze) en bekijken de stad. Daarna weer terug, even uitrusten, de was opruimen en dan is het tijd voor het avondeten. Het blijkt dat het restaurant van de camping vol zit met o.a. twee groepen Engels sprekenden uit Gr.Brittanie en Australië. Zij lopen o.a. een paar dagen de Camino.
Het eten is heerlijk: een lekkere soep, een mooie salade en een groot bord met frites en vlees, waarschijnlijk gebraden lamsvlees. Als de schaal leeg is wordt er gevraagd of we nog wat willen. Ja hoor, en er wordt opnieuw een grote schaal met frites en vlees gebracht. Na het eten maken we samen met de Australische groep nog een Keltisch ritueel mee, de Queimada. Een schaal met Orujo (een pittig en sterk drankje gestookt van druivenschillen tot een alcoholpercentage van minstens 40%), koffiebonen, citrusvruchten en een sinaasappelschijf wordt aangestoken, waarbij de drank onder het prevelen van onverstaanbare klanken met een lepel wordt opgeschept en weer teruggegoten in de vlammen. Ook Kees levert een bijdrage door met een zak over zijn hoofd te roepen dat het beste voetbalteam toch maar tweede is geworden op het wereldkampioenschap waarna hij ook Joke en zijn kinderen nog het allerbeste toewenst.
Daarna proeven we de drank die verbazingwekkend koel blijkt te zijn en aangenaam smaakt.
Daarna naar de tent, maar de muziek in de stad blijft zeer hoorbaar tot half vier ’s-nachts.
Weten zij daar niet dat wij en vele anderen met de camino bezig zijn en weer vroeg op willen?

5 sept Portemarin naar Ribadiso 63 km.
Om zes uur wakker, maar rustig aan en om 9 uur gaan we weg. In de mist richting een van de vele klimmen van die dag. Beginnend met een klim van 12 kilometer tot max. 10 %. Er waren ook weer veel wandelaars onderweg. Toen we hoger kwamen, kwamen we ook uit de mist en in de volle zon. Bij Gonzar haalden we een sello bij de plaatselijke bar.
Boven in het dorpje Ventas de Naron kwamen we de oude vrouw weer tegen. Samen dronken we koffie en aten wat. Na het koffie drinken rustig afdalen en rustig klimmen door boerendorpjes, erg leuk om te zien hoe primitief daar nog wordt geleefd. De wat grotere dorpen Palais de Rei en Melide waren erg druk en niet zo leuk als de boerendorpen. In het laatste dorp de lunch gekocht, een sello gehaald bij het infocentrum naast de kerk en niet via de N547, maar door rustige landweggetjes richting Arzua. Hier eerst een stempel gehaald en dan op zoek naar een camping aan de N547 3 km buiten het dorp. Na 3 km niets te vinden, alleen een zeer drukke weg die verder de bergen inging. Wat te doen nu, maar aanbellen bij een huis. Ondanks dat Kees wat hoorde in de keuken werd er niet open gedaan. Gerard wilde wel verder maar Kees beslist niet en zag kijkend over de vangrails het dal in plots in de verte een parasol, waar ook wat rook onder vandaan kwam. Gerard ging op onderzoek uit en vindt een weg die onder de N 547 doorloopt. Op goed geluk deze weg genomen en ja hoor we konden er overnachten. Het was een recreatiegebied met een restaurant waar het bier erg goedkoop was. In de avond een eenvoudige spaghetti maaltijd gemaakt met doperwten en gehaktballetjes samen met een lekker koud biertje uit het restaurant, waar we er ‘s-avonds nog een namen. Daarna lekker slapen, want de volgende dag gingen we naar Santiago.

6 sept Ribadiso naar Santiago de Compostela 52 km.
Vanmorgen om zeven uur opgestaan. Er is regen voorspeld en het is zwaarbewolkt, maar het is droog. Het toilet bij het restaurant is afgesloten, dus moeten we gebruik maken van de vrije natuur. Om kwart over acht vertrekken we na een licht ontbijt met koffie. De eerste paar km gaan over de N 547, maar gelukkig is het niet zo druk. Bij het tankstation vlak voor Arzua kopen we water en twee sandwiches. Na Arzua verlaten we de N 547 en volgen een mooie zeer rustige weg door bossen en mooie velden. De lucht is donkergrijs, maar het blijft droog. In Touro drinken we koffie met een cakeje. We halen een sello bij het gemeentehuis. De klimmetjes volgen elkaar op en vallen nog best tegen. Bij Prevedinos zien we bij een café de fiets van die oudere Nederlandse vrouw staan. We gaan maar door. Bij Rodino waren we van plan koffie te drinken, maar in de afdaling rijdt Gerard zomaar het tankstation (waar misschien koffie te koop zou zijn) voorbij. Even is Kees ontroostbaar. Maar dan begint het te regenen. Nog 15 km te gaan. Vlug de regenkleding aan en maar weer klimmen. De regen valt met bakken uit de hemel. Als we bij Arins over de laatste heuvel voor Santiago gaan, zien we van Santiago helemaal niets. Alles is grijs. Pas na de brug over de rio San zien we de kathedraal omgeven door grijze wolken. We staan dan in feite al in de straten van Santiago. We sms’en dat we er zijn. Kees probeert Joke te bellen. Dan weer verder door de nauwe, steile en zeer drukke straatjes. We vinden de Rua de Vilar en gaan eerst ons compostolaat ophalen. In de hal van het oude gebouw begint de rij over de trap naar de eerste verdieping. Het duurt zeker een uur waarin Kees nog een heldendaad verricht om een boven hem staande Spanjaard, die met rugzak op zijn evenwicht verliest en naar beneden valt, op te vangen. Na het lange wachten krijgen we eindelijk, na het invullen van onze gegevens op een lijst waarbij ook nog de juiste vakjes gekruist moeten worden en een lief meisje onze stempelkaart controleert, het compostolaat. Voorzien van onze namen in het Latijn.
Weer naar buiten waar het inmiddels droog is geworden. Kees wordt aangesproken door een man of we op zoek zijn naar een kamer. We worden het eens, de man maakt van ons nog een foto bij de kathedraal en we volgen hem. Een keurige kamer met drie bedden en een eigen badkamer wachten op ons. Prima en bovendien in het centrum op twee minuten lopen van de kathedraal. De fietsen gaan in de garage en wij gaan onder de douche.
Later in de middag (het is dan half vier) lopen we naar de kathedraal. Voor de hoofdingang onderaan de trappen lopen we Bert en zijn vriendin Hetty tegen het lijf. We gaan samen een biertje drinken. Na een paar biertjes en een gezellige uitwisseling van ervaringen komen opeens Ria en Joke aanlopen. Na nog een paar biertjes en veel gelach en gepraat besluiten we om met zijn allen te gaan eten later op die avond. Bert en Hetty gaan naar hun hotel om in te pakken, want morgen vliegen zij naar Nederland. Met Ria en Joke lopen we door de oude binnenstad en kopen wat cadeautjes voor het thuisfront.
We eten in een tapas restaurant. Heel lekker, heel gezellig.
Om twaalf uur in bed.


7 sept t/m 10 sept Santiago en Cap Finisterre.
Gezellig door Santiago gelopen. In de rij voor het omarmen van het beeld van St. Jacob. De wacht rij was plus minus twee uur waarvan wij er 1 ½ uur in de regen hebben gestaan. Het omhelzen betekende weinig voor ons en duurde slecht 5 seconden. Net veel tijd om over je zonden na te denken. Daarna richting de mis in de kathedraal van Santiago om te kijken of het wierrook heen en weer gaat. Aan het eind nadat iedereen de ander geluk wenste ging speciaal voor Kees de Gerard het wierrook vat heen en weer. Daarna was het weer tijd voor het bier en eten. Het weer was niet mooi. Op 8 sept samen met Ria en Joke en plots ook weer die oudere vrouw met de bus naar Cap Finisterre gegaan. Na een wandeltocht van 2 uur bereiken volgens de legende van de Romeinen het einde van de wereld en nu het uiterste puntje van het vaste land van Europa. Daarna nog lekker gegeten bij de haven. De bus reis naar Santiago duurde ongeveer 3 uur. en maakte ons weer hongerig, want een bui regen dreef ons weer naar de kroeg, waar het bier en kebab ons weer best smaakte. 9 sept inleveren van de fiets en het klaar maken van onze bagage voor de terugreis naar huis. Hiervoor hebben wij dozen en verpakkingsmateriaal geleend van de bouwvakkers ter plekke. Ook nog net op tijd de markthallen bezocht. Daarna weer bier eten(Samen met Ria en Joke lekkere tapas gegeten) en slapen want om 4:45 moesten wij weer opstaan om met de bus naar het vliegveld. Om 9:10 richting Barcelona en moestem daar wachten tot 18:45 voor de vlucht naar Amsterdam. Op Schiphol werden we blij verwelkomt door Janja en Joke. Thuis werden we opgewacht door familie en vrienden die ons hartelijk verwelkomden. Dit vonden wij erg leuk en zeer verrassend
Tot zover onze belevenissen van onze reis naar Santiago wij bedanken iedereen die ons gevolgd heeft.

Prosto Tak!!!!
Gerard en Kees





Wat gebeurde er onderweg richting Santiago, dit hebben als volg samen gevat
Toeval, toevallig of de voorzienigheid van St. Jacob.
Toeval Toevallig Voorzien door St. Jacob
1 Aug Erg mooie eerste overnachting in Waspik bij Wilma ?
6 aug Camping vol Camping gevonden in een abdij in de buurt Gratis
8 aug Na afloop in Souilly geen bus meer. Gelukkig wel een fransman die ons naar het hotel bracht.
10 aug Op de camping in Toury mensen uit Kattenbroek ontmoet die ook de fietsen hadden gekocht bij Blom.
Jaap was daar ook. Later meer.
11 Aug Diezelfde mensen uit Kattenbroek voor de kerk in Orleans Keihard op een paal gereden. Een uur later konden we verder fietsen voor 6,5 euro
13 aug Joke en Emil uit Rotterdam op zoek naar pelgrims Wij kwamen net aanfietsen.
14 aug Stortregen bij Portiers. Gelukkig bij een wasserette, waar we droog konden staan
15 aug Op zoek naar een pizzeria De naam van het restaurant was St Jacobins
16 aug Gerard zag Jasper en Eric aankomen. Gratis appels spontaan uit de boom.
19 aug Daar was Jaap weer na 550 km en heette Bert en had nu ook vrouwen bij zich Joke en Maria. Gaan 100 km per dag rijden die zien we nooit meer. Later meer. Extra rondje van de patron , omdat Gerard serveerster liet struikelen!!!
20 aug Geen bier te krijgen Biertje van een buurman gekregen.
22 aug We zagen Maria en Joke in st Jean de Pied en Bert was er ook weer. Alle drie kregen pech met de fiets en daardoor geen 100 km .
24 aug Daniel voorspelde 25 % kans op regen En wij kregen die 25% kans op regen.
25 aug Daniel voorspelde 75 % kans op regen en 25% zon Ook Bert gezien op de camping, nog steeds haalt Bert niet de 100km. Wij kregen die 25% zon.
26 aug Onderweg een aantal keren een oudere vrouw gezien en ingehaald.
27 aug Ook bij Belorado zagen we haar weer
1 sept Koster in Villar de Mazerife lost het probleem van de lege ooievaarsnesten op. In augustus gaan zij en in februari komen zij weer terug.
2 sept Renske had een nieuwe baan op de trouwdag van Kees en Joke Nederlandse vrouw gesproken bij Foncebadon, die al 12 jaar in Spanje woonde en wenste ons succes met de klim naar Cruz de Ferro Op het hoogste punt Cruz de Ferro stond zij ons op te wachten en maakte een foto die zij nog die zelfde avond doorstuurde naar Hoogland.
3 sept Op de Alto Poio was de oude vrouw er weer. Bleef ook slapen in de dezelfde Albergue
6 sept Aankomst in Santiago Op het plein met duizenden toeristen hoorden wij “ zijn jullie er ook” en dat was Bert samen met Hetty. Lekker samen een biertje drinken op een terras en plots waren daar Ria en Joke weer.
7 sept Oude vrouw van onderweg moets drie keer de mis bij wonen voor het wierrookvat Wij slechts een keer