Gestrand in Sloveníe!!!!!!! Maar toch.......

25 september rustdag in Venetie.

Zoals een rustdag moet zijn, alles op zijn tijd. Lekker ontbijtje, was doen, douchen, verslag op internet en dan om half elf richting Venetie. Aangekomen bij de pont bleek dat wij niet de enigen waren. Met een volle pont naar Venetie en aangekomen op het San Marco plein geen orkest , die waren het geld van Gerard en Kees aan het verbrassen. Door kleine steegjes lopen we naar de Rialto brug die over het canal grande gaat. Veel mensen die het zelfde idee hadden, maar gelukkig nog twee plaatsen vrij onder aan de brug om ons brood op te eten, daarna aan de andere kant van de brug het brood verder weggespoeld met een glas bier. Daarna verder Venetie in over soms ook voor ons onbekende pleinen en steegjes.
Op zich viel de drukte wel mee. Na nog wat foto's gemaakt te hebben vonden we het wel weer genoeg. Weer terug met de pont en ook nu was het weer vol. Samen met een groot cruiseschip voeren we terug. Aangekomen op de kade stond die toch weer vol met mensen die naar Venetie wilden. Op de camping gingen we richting strand. De zon scheen nog volop, maar het water was toch wat fris. Daarna tijd voor een jetze en rustig de tijd bij de tent volgekletst. Aan het eten besteedde Kees dit keer uitgebreid aandacht. Met roergebakken sperziebonen, ui, paprika en tomaten, aangevuld met heerlijk gebakken worstjes en ook nog eens gebakken patate di forna en als toetje doodgewone jochurt overtrefde hij zichzelf weer eens.

26 september Punta Sabione naar Latisana 80 km.
Vandaag op pad zonder de hulp van een routeboek. De route naar Kroatie hebben we zelf uitgezocht en de vraag was: hoe gaat dat ons af? Vlot kwamen we op route en reden langs de lagune op weg naar Cavallino. Het rijden door steden is niet makkelijk zeker niet langs de kust. Tot aan Caprie is het alleen maar bebouwing, camping's en winkelstraatjes links, rechts, rechtdoor en dan de weg kwijt in de buurt van Jeselo. Gerard vraagt het aan iemand van de telefoon en binnen mum van tijd staat het kruispunt vast met mensen die proberen te helpen. En het lukt ook want binnen 10 minuten zijn we weer op de juiste weg. Vlak voordat we van de kust weg reden kwamen we nog door twee kleine dorpjes Ereclea Mar en Dune Verde die vlak aan de kust lagen. In Dune Verde koffie gedronken. Daarna over een prive tolbrugje het vlakke land in. Het regende niet maar we fietsten wel door zwermen muggen en vliegjes. We reden voor het eerst met de wind in de rug door een zeer vlak land. Het is druk op het land, de boeren ploegden het land om en wij ploegden door richting Triest. Langs kanalen en over dijken de route gaat perfect. In een klein dorp droogden we tijdens de lunch onze tenten, want vanavond hebben we voor het eerst een hotel. In de buurt van Latisana is namelijk geen camping te vinden. Na de lunch ging het nog steeds voor de wind. In korte tijd zijn we in Latisana en we volgden het eerste het beste bord richting het hotel. Het bleek een pizzeria te zijn met in een steegje achter een dependance. De kamer zag er prima uit, de prijs Italiaans en het eerste biertje was uitstekend. Na het douchen inkopen gedaan voor het avondeten. Daarna nog even de stad doorgelopen en een ijsje gegeten. We liepen over een pleintje waar we vijf minuten eerder ook waren. Alleen lag nu op de hoek onder een flatgebouw een berg puin. Het bleek dat een deel van het stucwerk naar beneden was gevallen. En ja hoor, daar kwam ook al de vrijwillige brandweer. Na een tien minuten durend werkoverleg werd een driedelige houten ladder in elkaar gezet en de dikste brandweerman kroop langs de ladder omhoog om met een haak tegen de rest van het stucwerk te slaan. Er vielen alleen wat kleine stukjes naar beneden, de rest zat gelukkig vast. Op de grond werd het puin nog even aan de kant geschept en iedereen kon weer naar huis. Wat in het dorp opvalt, is dat er erg veel kleding winkels zijn, waarom weten we niet. Dat vertelt ons routeboek niet!!!!

27 september Latisana - Triest 86 km.
Na het goede ontbijt in het hotel gingen we mooi op tijd weer op stap. Snel waren we buiten de stad en reden we door het platte land. Af en toe een verlaten boerderij en vooral veel omgeploegde akkers en ook wat woest land. Mooie kleine dorpjes met verzorgde wegen en huizen. Toen we volgens ons routeboek in Muzzana del Turgnano over het spoor moesten, liepen we vast op het station. De spoorovergang bleek afgesloten, omdat, zo zagen we staande op het perron, er honderd meter verder een brug gebouwd was. Er over heen bleek geen probleem. Soms reden we korte stukjes over de SS14, de regionale weg naar Triest. Dan weer over verlaten wegen. Opeens kregen we weer bergen in zicht. We reden ook weer langs velden met druivenstokken. Voor een verlaten wijnboerderij stond een picnictafel op ons te wachten. Ideaal voor onze lunch. Blijkbaar was de lunch wat te machtig geweest, want het volgende dorp passeerden we aan de rechterkant van ons, terwijl het volgens de kaart aan de linkerkant moest liggen. Op dat op te lossen reden we gewoon door het dorp heen en zaten we weer goed op onze route. Daarna passeerden we Cervignano del Friuli waar we midden op de drukke markt uitkwamen. Toch een leuke afwisseling. De laatste 15 km reden we vooral over de SS14, omdat een alternatief gewoon ontbrak. Gelukkig was het verkeer niet al te druk. Opeens zagen we aan onze rechterkant de zee weer en passeerden we een mooie camping. Omdat het nog naar twee uur was, besloten we om door te rijden. Vlak daarna begon de weg te klimmen. We moesten alleen naar omhoog rijden, niet al te stijl, maar gelijkmatig. Op een terrasje dronken we wat fris en aten een soort dubbele tompoes. Een zeer klein deel kwam door een wat ongelukkige beweging op Gerard's broek terecht. Maar enkele servetjes losten het euvel op en op de zwarte broek was niets meer te zien. Volgens de terrasbediende zou er een paar km verder wel een camping zijn. Dus weer verder met klimmen. De zon kwam goed door en het begon ook warm te worden. We passeerden een boerencamping. Gelet op onze recente ervaring met een boerencamping reden we toch maar verder. Een benzinepomp bediende vertelde dat in Prosecco verschillende campings zouden zijn. Prosecco bleek echter een dorp te zijn van honderd meter lengte en er was geen enkele camping te zien. Toen een bord: camping 2 km. En een supermercato waar Kees de ingredienten kocht voor ons avondmaal. Daarna kregen we toch wat bedenkingen over de camping. Het leek erop dat hij vlak bij de snelweg zou liggen. Dan toch naar twee km terug fietsen waar we een hostelo hadden gezien met een groot grasveld en enkele tenten. Toen we er aankwamen was er niemand. Wel een bord met scouting en een telefoonnummer. Dat gebeld en toen bleek dat het geen camping was. Weer terug naar de camping die nu 4 km verderop lag. En de laatste 2 km gingen ook nog heuvel op. Daar was de camping en hij lag wel aan de weg, maar er was geen snelweg. De camping lag tussen bomen, met daartussen kleine plekjes bedekt met kiezel voor de tentkampeerders. Verder wat vaste standplaatsen. De bar was dicht ivm het gevorderde seizoen. Verder was het toch een prima plek. Na eerst een biertje uit de diner ingredienten gedronken te hebben, kon de tent worden opgezet ( de grond bleek ook nog stenig te zijn, dus de hamer kwam weer van pas), en kon er gedoucht worden. Daarna weer een heerlijk maal. Gerard fietste vlug nog 2 km terug en kocht nog een paar koude blikjes voor bij en na het eten. Om half acht was het al donker en moest er nog wel afgewassen te worden. Daarna tijd voor het verslag en het voorbereiden voor de dag van morgen kon beginnen.

28 september Triest - Roc (Kroatie) 67 km
We vertrokken vanaf de camping op weg naar de supermarkt (twee km terug, ja dezelfde km's als gisteren)voor het ontbijt van deze dag. De winkel ging pas om negen uur open dus koffie met een broodje bij het cafe ernaast. Daarna gingen we naar Triest, maar plots zei Kees we zitten verkeerd. Gerard voor de zekerheid nog even de snelweg op en we besloten maar naar rechts te gaan en kwamen weer uit in Prosecco. Na wat onderling overleg nu naar links en ja hoor er volgde een mooie afdaling met zicht op zee en de stad Trieste waar we dwars doorheen moesten fietsen. Al vlot gingen we fout , maar de de routekaart bracht ons steeds weer op de juiste weg. Weinig gezien van de stad, veel auto's, scooters en andere gebruikers. De doortocht door Trieste ging op en neer, geen stukje vlak, omhoog en dan weer omlaag. We gingen door een tunnel om aan de andere kant van de stad te komen. Vanaf daar ging het makkelijk verder. We volgden de bordjes Slovenia het volgende doel van onze reis naar Split. We klommen langzaam omhoog van 35 meter naar 400 meter door kleine dorpjes en zeer nauwe straatjes. Meestal met achter ons een fraai liggend Trieste. Daarna maar weer eens een afdaling naar 30 meter om Slovenie in de gaan. Geen grens controle alleen maar een bord. In de verte een groot viadukt waar we onderdoor moesten met een klein weggetje recht omhoog. Dit was een voorbode voor deze dag, 400 meter 15%. Bovenop waren we doodmoe en we wisten niet waar de route heen ging. Dus rechtsaf naar het cafe waar we patat met een hamburger namen(het enige eten wat we in Slovenie hebben genuttigd) en tevens de weg vroegen. Dat betekende dus een klein stukje terug en een lekkere afdaling in. Al snel waren we in Predloka, maar daarna begon het echte klimmen weer helemaal opnieuw. Zeer steile hellingen lagen voor ons(15% of meer). Dat betekende 40 meter fietsen, uitrusten en wat drinken, weer 40 meter fietsen en zo maar door. Heel langzaam door dorpjes als Loka, Podpec en Zazid. Heel mooie omgeving en heel mooie weg. Verstilde dorpjes, net weggelopen uit de middeleeuwen. Zeer weinig verkeer en nauwelijks bewoners te zien. Zeer smalle straatjes door de dorpjes van net drie meter breed. Toen op weg naar Rakitovec. Het begon ook nog te regenen. Voor het eerst overdag tijdens deze fietstocht. Ons hoor je niet klagen. Na Rakotic werd de weg opeens heel smal, wel stijl omhoog. Niemand te zien, een heel leeg land. Alleen een schoolbus kwam ons tegemoet. Daar was de grens, de slagbomen over de hele breedte van de weg waren neer. Uit het grenshuisje kwam een Sloveense politieman. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Gerard antwoordde in zijn beste Kroatisch. Toen vertelde hij dat de grenspost gesloten was en dat we 15 km terug moesten fietsen naar de grote weg. Waarom? Deze grenspost is alleen bestemd voor grensbewoners met een speciale vergunning. Maar wij zijn op de fiets en het regent ook nog en dan helemaal terug? We konden rustig bij hem schuilen voor de regen, hij had ook water en medicijnen, maar we konden er niet door. Kees kwam met de kaart en vroeg hoe we moesten fietsen. Of het nu kwam dat we er zo verbaasd en wanhopig uitzagen, maar opeens vroeg hij onze paspoorten. Hij ging naar binnen om alles nauwgezet te controleren. Na een paar minuten kwam hij naar buiten en liep naar zijn Kroatische collega. Er volgde een overleg. Hij kwam terug, gaf ons onze paspoorten en zei dat we er voor ditmaal door mochten. Maar aan niemand vertellen en heel voorzichtig verder fietsen vooral in de afdaling die zou volgen. Opgelucht gingen we verder en vlug gingen we rechtsaf de afdaling in. Na een kilometer riep Kees opeens: we zitten fout. Na de grens hadden we linksaf moeten gaan. Wat te doen? Weer omhoog fietsen? We besloten een alternatieve route te volgen over Buzet naar Roc. En dat was alsnog 15 km om, maar dan aan de Kroatische kant van de grens. In Roc zouden we overnachten in een agro turizam waar we ook konden kamperen. Op dus naar Buzet. Een heel mooie lange afdaling volgde het dal in, waar de wolken als nevel onder ons hingen. Snel waren we in Buzet. Kees stelde voor eerst naar Roc te bellen of ze wel open waren. Zo niet, dan konden we in Buzet wel wat vinden. Gerard belde en jawel ze waren open en we konden er ook eten. Of hij ons soms met de auto moest komen ophalen? Neen, zei Gerard, wij komen fietsen, over een uurtje zijn we er. Wat zei hij, zei Kees. Hij wilde ons ophalen, maar ik zei dat dat niet hoefde. Grrrrr, zei Kees, hoe kan je dat nou zeggen? Eerst nog bij het tankstation met een geldautomaat kuna's opgenomen en een drankje gedronken. Toen op weg over een mooie maar drukke weg. En natuurlijk weer klimmen, vier kilometer. Toen zei Kees, bel nog eens en vraag waar we precies moeten zijn, in Stanica Roc of in Roc. We moesten in Roc zijn en er stond een bord. Een paar minuten later kwam er een auto tegemoet met een enthousiast zwaaiende man. Wij stopten en wachtten. En ja hoor, het was de man van de agro turizam. Nog een kilometer en dan links, hij zou daar op ons wachten. Daar aangekomen zei hij dat er een kortere weg was. Hier naar boven. Gerard vroeg of onze tassen in zijn auto konden en dat mocht. Zonder tassen reden we om hoog, achter de man aan. Eindelijk waren we er, het was inmiddels vijf uur. Een rondleiding door het huis, kletsen met de man en zijn vrouw en toen een lekkere jetze. Daarna douchen en eten. Lekkere Kroatische soep, vier koteletjes, een stukje kipfilet en patat met kristalna salata uit de tuin. Samen met een biertje en een bierpul met wijn. Na het eten plant Kees vast de rest van de reis. Het was een zeer zware dag, drie landen is niet niets en dan ook nog die bergen en regen. Maar stoppen is geen optie meer. We fietsen niet voor niets voor het kinder tehuis in Ghana.

29 september Roc - Lopar 86 km
Zoals gebruikelijk stonden we om zeven uur op, dit keer uit een bed. Rustig inpakken en een heerlijk ontbijt van prsut met geklutste eieren, lekker dikke sneden brood en zwarte koffie. Uitgezwaaid door het echtpaar van de agro turizam gingen we op weg. We kregen nog wat visitekaartjes mee om in Nederland uit te delen. Opnieuw begon de dag met klimmen, maar niet zo steil als gisteren. Bij Lupoglav begon de snelweg en verdween het verkeer. De weg werd smaller en de'dorpjes kleiner. Slingerend ( de weg slingerde) daalden we af een dal in. We zagen niemand en ook geen verkeer. Wel opnieuw een prachtig landschap met gemengde bossen en wat akkers. We reden door Boljun, een authentiek boerendorpje waar een boer verbaasd opkeek bij ons dobro jutro. Vanuit het dorp hadden we een prachtig uitzicht op het dal en de weg voor ons. Snel namen we de smalle afdaling en kwamen op een bredere weg met langzaam wat meer verkeer. Door een breed dal omzoomd met mooie bergen tot 1400 meter. Even koffie gedronken en toen richting Brestova aan de kust. Dat betekende wel weer wat klimmen naar het ging lekker geleidelijk. We kwamen langs een brede diepe fjord en langs een elektriciteits centrale die diep onder ons lag. Daarna de afdaling naar de ferry naar het eiland Cres. We moesten wachten op de ferry naar Porozina dus praktisch ingevuld met toasti's. Om kwart voor een op de boot richting Cres. Daaraan gekomen begon weer de beklimming vanuit zee niveau naar 500 meter. Geen verkeer gezien tijdens de beklimming, maar voor het eerst rotsen die ze ook gebruiken om percelen te markeren. Erg mooi om te zien en te ervaren. Na anderhalf uur en 12 km de top bereikt en vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht met aan beide kanten de zee en ook zeer steile afgronden. Daarna weer terug afdalen over 12 km naar het plaatsje Cres. Nu werden we ingehaald door de auto's die van de volgende ferry afkwamen, dus voorzichtig afdalen. Vlak voor Cres weer omhoog naar de ferry die vanuit Merag naar Krk ging. Helaas te laat want we zagen de ferry weggaan. Kwart over vijf gingen we op weg naar Valbiska op Krk een overtocht van een half uur. Op de boot haden we besloten om direkt door te varen naar Rab, omdat deze ferry tot 30 september vaart. Ook nu weer de wachttijd nuttig ingevuld met pizza en twee jetzers De ferry vertrok pas om half negen.. Toen de ferry aankwam moesten we even slikken , want de ferry kwam nog uit de tijd van Tito. Meer bemanning dan passagiers. Met een auto, twee fietsers en een wandelaar vertrok de boot richting Lopar op Rab.
Het was een rustige overtocht van anderhalf uur onder een halfbewolkte hemel en een volle maan. Jammer dat de vrouwen er niet bij waren, anders zou het zelfs romantisch genoemd kunnen worden. Om precies tien uur kwamen we aan in Lopar. Toen op zoek'naar een kamer. Er stonden bordjes genoeg met apartmani of sobe, dus dat zou geen probleem zijn. Maar waar Gerard ook aanbelde, nergens waren vrije kamers of werd gewoon niet open gedaan. Een keer zei men, dat ze alles al opgeruimd hadden. Toen kwam een camping in zicht. De nachtwaker vertelde dat ook zij niets meer verhuurden, dat ze morgen zouden sluiten, maar dat we wel de tent konden opzetten voor deze nacht. De (hele grote) camping was geheel verlaten met overal aan de kant gezette huurcaravans. Bij een lamp op een geheel verlaten veld zetten we in het donker de tent op. Daarna nog even douchen. Er was een toiletgebouw open, maar het kostte wat tijd om het te vinden. Inmiddels was het al half twaalf toen we konden gaan slapen.

30 september Lopar - Rab grad (stad) 14 km
Al voor zeven uur waren we weer op. Even naar het toiletgebouw. Op de terugweg hoorden we het opeens donderen. Vlug de tent in en toen barstte het onweer los. In de tent alles opgeruimd en toen maar wachten tot de bui voorbij was. Na een half uur was het zover. De drijfnatte tent ingepakt, nog even langs de receptie, nog even via wi-fi nog wat ge whatsupt en bij het cafetje annex winkeltje buiten de camping koffie gedronken en een broodje gegeten. Toen rustig over het eiland verder gefietst. Een mooi eiland met verzorgde huizen en fijne bergen. Boven langs de zee, die er onder de bewolkte hemel minder stralend uitzag als normaal. Af en toe een auto. Zo kwamen we bij de stad Rab uit. De camping daar bleek gelukkig open en was redelijk gevuld met campers en caravans. Alles, cafe, restaurant en winkel waren gewoon geopend. We konden zelfs een plekje uitzoeken en vonden een mooie plek direct aan zee met naast ons een cafe. Zou dat niet wat lawaaig zijn? vroeg Gerard. Nee hoor, er zit niemand zeiden onze buren die met een camper vanuit Heemskerk op vakantie waren. We legden onze tenten te drogen op de rand van het smalle boulevardje/ fietspad dat tussen de camping en het strand liep. En werden vervolgens uitgenodigd op koffie te drinken bij onze buren. Zo verliep het drogen van de tenten heel gezellig.
Daarna begon onze rusttijd. De boot naar Pag zou pas woensdag varen. Het weer was inmiddels lekker opgeknapt, de temperatuur was heerlijk duks zwommen we lekker in de rustige zee. Daarna over het boulevardje naar de stad gelopen voor een heerlijk ijsje en een biertje op een terras. Ook Rab is een oud stadje uit de Romeinse tijd, met kleine straatjes en trappen omhoog de berg op waar het opgebouwd is. Daarna weer lekker terug voor het eten. Vroeg gingen we slapen, want morgen zou een belangrijke dag worden.
Voor Gerard verliep de nacht niet zo best. Zijn luchtbed vertoonde kuren. Een voor een ontploften een paar luchtkamers en alle lucht verplaatste zich naar het voeteneind waar een grote ballon ontstond. De rest van het luchtbed was dus leeg dus hij moest "lekker" op de grond slapen. Vanaf woensdag nog vijf of zes dagen te gaan naar Split. Het einde van onze tocht komt in zicht. Vandaag de verjaardag van Kees vieren met taart, bier en eten en misscchien een paar lekkere........